Köşe başlarını tutmuş gardiyanlar,yaka paça bir masalın içine atıyorlar bizi.Neye uğradığımızı şaşırıyoruz.Duramıyoruz,durduramıyoruz kendimizi.Teslim oluyoruz,hesapsız kitapsız..
Geçmişi geleceği umursamıyoruz ve o anı kazıyoruz zihnimize.Issız bir sokakta umutla korku arasında araftayız,büyüyü bozmamak adına susuyoruz..Sormaktan çekindiklerimizi sıralıyoruz zihnimizde ama dile getiremiyoruz birbirimize.Daha önce yersiz yurtsuz olan duygular büyüyor gövdemizde.Sözden anlamayan asi halimizle sevmeye çabalıyoruz birbirimizi.İstekliyiz kalbimizi yakmaya,aşkla yıkamaya,gelmişi geçmişi silip atmaya.Çağlayacağız bildiğimiz her tonda ama tutuyoruz kendimizi.Bunca zaman siper dolu hayatlar yaşamışken savunmasız kalmak korkutsa da bizi,delilik denebilecek cesaretle yılları sığdırıyoruz küçücük anlara.İnsan ömrü anlardan ibaret ne de olsa ama bazılarına her zamankinden fazla anlam yükleyebiliyoruz.Sadece kararsızız,bilemiyoruz ne yaşadığımızı ve soramıyoruz kendimize..Mutluluk mu,hüzün mü,aşk mı,umut mu,yalan mı,gerçek mi?
Ne fark eder ki!
Adı sanı olmayan o duygunun esiriyiz,sürgün bir çiçeğin toprağıyız,bir garip heceyiz,düşük yapan hayatın uyumsuz çocuklarıyız işte!
Sen ve ben..
Herkese karşı savunduklarımızı inkar ediyoruz o an özgürce,saf ve yalın halimizle bütünleşiyoruz.Var oluş çabasıyla,kırgınlıklarla,güvensizliklerle yorulan kalplerimizi dinlendiriyoruz birbirimiz de.
Gizli bir mucize yaşıyoruz kendimizce.Olmayan işaretleri var gibi yorumluyoruz çünkü buna ihtiyacımız var.Umurumuzda olmayan dünyaya kanımız ısınıyor o an,utanmıyoruz bu halimizden hatta zevk bile alıyoruz sanki.Belki alışkın olmadığımız gariplikte uyum sağlıyoruz birbirimize.Zamana karıştıkça çoğalıyoruz.Genetiği bozulmuş bütün manalar çınlıyor kulağımızda ve biz o sırra vakıf oluyoruz.
Gölgeler dağılıyor apansız,netleşiyor her şey gözümüzde,şaşırıyoruz,anlam veremiyoruz ama hissedebiliyoruz havadaki titreşimi.
Kalbin atmaya başlaması ne demekmiş öğreniyoruz sonunda.İlkel kaldığımız duygularla tanışıyoruz.Sinsi bir sancı saplansa da içimize,el ele aşk denen tehlikeye yürüyoruz.Ayakları yere basmayan hayallerle savruluyoruz,bilmediğimiz melodilerle raks ediyoruz. Kurumuş yapraklarımızı canımızdan döküyoruz,yemyeşil bir bahara dönüşüyoruz seninle..
Geçmişi geleceği umursamıyoruz ve o anı kazıyoruz zihnimize.Issız bir sokakta umutla korku arasında araftayız,büyüyü bozmamak adına susuyoruz..Sormaktan çekindiklerimizi sıralıyoruz zihnimizde ama dile getiremiyoruz birbirimize.Daha önce yersiz yurtsuz olan duygular büyüyor gövdemizde.Sözden anlamayan asi halimizle sevmeye çabalıyoruz birbirimizi.İstekliyiz kalbimizi yakmaya,aşkla yıkamaya,gelmişi geçmişi silip atmaya.Çağlayacağız bildiğimiz her tonda ama tutuyoruz kendimizi.Bunca zaman siper dolu hayatlar yaşamışken savunmasız kalmak korkutsa da bizi,delilik denebilecek cesaretle yılları sığdırıyoruz küçücük anlara.İnsan ömrü anlardan ibaret ne de olsa ama bazılarına her zamankinden fazla anlam yükleyebiliyoruz.Sadece kararsızız,bilemiyoruz ne yaşadığımızı ve soramıyoruz kendimize..Mutluluk mu,hüzün mü,aşk mı,umut mu,yalan mı,gerçek mi?
Ne fark eder ki!
Adı sanı olmayan o duygunun esiriyiz,sürgün bir çiçeğin toprağıyız,bir garip heceyiz,düşük yapan hayatın uyumsuz çocuklarıyız işte!
Sen ve ben..
Herkese karşı savunduklarımızı inkar ediyoruz o an özgürce,saf ve yalın halimizle bütünleşiyoruz.Var oluş çabasıyla,kırgınlıklarla,güvensizliklerle yorulan kalplerimizi dinlendiriyoruz birbirimiz de.
Gizli bir mucize yaşıyoruz kendimizce.Olmayan işaretleri var gibi yorumluyoruz çünkü buna ihtiyacımız var.Umurumuzda olmayan dünyaya kanımız ısınıyor o an,utanmıyoruz bu halimizden hatta zevk bile alıyoruz sanki.Belki alışkın olmadığımız gariplikte uyum sağlıyoruz birbirimize.Zamana karıştıkça çoğalıyoruz.Genetiği bozulmuş bütün manalar çınlıyor kulağımızda ve biz o sırra vakıf oluyoruz.
Gölgeler dağılıyor apansız,netleşiyor her şey gözümüzde,şaşırıyoruz,anlam veremiyoruz ama hissedebiliyoruz havadaki titreşimi.
Kalbin atmaya başlaması ne demekmiş öğreniyoruz sonunda.İlkel kaldığımız duygularla tanışıyoruz.Sinsi bir sancı saplansa da içimize,el ele aşk denen tehlikeye yürüyoruz.Ayakları yere basmayan hayallerle savruluyoruz,bilmediğimiz melodilerle raks ediyoruz. Kurumuş yapraklarımızı canımızdan döküyoruz,yemyeşil bir bahara dönüşüyoruz seninle..
Kelimelerden ülkeler kurabilecek yürekte kadınlar tanıdım.Küçücük anları renklere dönüştürüp tualleri taşıran kadınlar..Duyguları yoğun yaşayan ve olduğu haliyle çok değerli olan o kadınlara ithafen..
Tugbacigim,henuz ortaokuldayken yazma yetenegi olan,bir avuc cocuktuk seni en son biraktigimda.Ama ne yazardik be,cilginlar gibi!Ogretmenlerimiz bile hayrete duserdi.Ne mutlu ki sen yeteneginin pesinden kosuyorsun arkadasim,hem de cok guzel bir gelecek vaadederek.Yazini okurken,bende cok guzel duygular(cocuklugumu hatirlamak,masumiyeti,umut ederek hayaller kurmayi ve daha bir cok) yasattigin icin cok tesekkur ederim ve basarilarinin devamini dilerim.Daha bir cok yazini okumak ve yasamak umidiyle...
YanıtlaSil