Geçip Gitmeler : Geride Kalan İçin

İnsan hayatını bir kez sorgulamaya başladıysa eğer uykular dinlenmek için değil düşüncelerden kaçmak içindir.

O geceden sonra her şeyin anlamı değişmişti.Ateşli bir hastalığa yakalanmışçasına titriyordu eve vardığında.Yol boyu tekrar tekrar aklından geçirdi genç çocuğun sözlerini.Sanki suç üstü yakalamış  ve affetmemişti, çarpmıştı tokadı! Ne kadar içtendi konuşurken, keşke bu kadar samimi olmasaydı sözleri...Gecenin soğuğu iliklerine işliyordu ama adamın içi yanıyordu.Çaresizce vazgeçtiklerini, hayat karşısına getiriyordu bir bir, eğer oyunda ebe olan hayatsa saklanmaya çalışmak boşunaydı.Evine geldiğinde ışıkları yakmadan banyoya koştu.Yüzünü yıkarsa belki biterdi bu kabus ama öyle olmadı, aynadaki yabancıyla tanışmanın zamanı da gelmişti.O gece kaçış yoktu.Gözlerinin içine bakıyordu, eskiden kalma bir iz ararcasına.Yatağa yattığında, aynanın karşısında ne kadar  kaldığını bilmiyordu .Uyumaya zorladı kendisini,uyuyunca geçer masalıyla büyüyenlerdendi ama ne uyuyabiliyordu ne de geçeceğe benziyordu yaşananların etkisi.Doğruldu yattığı yerden çaresizce.Telefonunu aldı eline,mesaj atmalıydı iş arkadaşına.Hasta olduğunu yarın ofise gelemeyeceğini yazdı ve saati umursamadan gönderdi.Yalnız kalmaya ve düşünmeye ihtiyacı vardı.Yorganı çekti kafasına,titriyordu.Hasta olmaktan korkmuyordu ama, insan en çok hastayken yalnızlıkla baş edemiyordu işte.Kafasına üşüştü sözcükleri,yıllardır oradalardı ve artık acı veriyorlardı.Yalnızlık,boşluk,karanlık,aşk,masumiyet,ihanet,hiçlik gibi niceleri üzerine düşündü.Dağınıktı düşünceleri ve yorgundu zihni.Uykuya yenik düşmese eziyete dönüşürdü bu ayin, tıpkı bazı gecelerde olduğu gibi.

Rüyasında onu gördü uzun zaman sonra.Bir zamanlar sevdiği kadın, ona bakıyordu caddenin karşısından.Üzerinde ona en çok yakıştırdığı mor elbise vardı,saçları hafif topluydu ve sanki onun için hazırlanmıştı bu gece.Adam şaşkındı kadın sakin.Adamın kalbi bir ona çarpıyordu, böylesine gurursuz böylesine kanmaya hazır,kadının gözleri hala adama parlıyordu donuk ifadesini yalanlarcasına sıcak.Yanına gitmek istedi,sadece izlemeyecekti hesap soracaktı artık.Neden diyebilecekti sonunda.Neden aldattın beni?Kararlı bir adım attı caddeye,önce acı bir ses duydu,kafasını çeviremeden hızla gelen arabanın çarpmasıyla uyandı.Nefes alamıyordu sanki fren sesi hala kulağındaydı.Kalbi çok hızlı çarpıyordu,terlemişti.Oda da gözlerini gezdirdi.Sakinleşmeye çalışıyordu.Kalbinin onun için nasıl çarptığını hatırladı.Mor elbisesiyle ona bakışı geldi gözünün önüne.Bir anda hıçkırıklara boğuldu.Ağlıyordu işte yıllar sonra.Ağladıkça rahatlıyordu,rahatladıkça ağlıyordu.Kendi bedeninin havada savruluşunu görmüştü ama o, onu aldatan kadın için ağlıyordu.Bir yandan yediremiyordu ağlamayı kendisine, diğer yandan içindeki zehri boşaltabilmenin hazzını duyuyordu her hücresinde.

Ayağa kalkabilecek gücü bulduktan sonra çekmecede kağıt kalem aradı.Yıllardır yazmıyordu,bulması zaman aldı.Ve yüzleşme başladı:

Dinle Beni Kadın!

Yazılmayı bekleyen cümlelerim var benim.Beynimde sekteye uğramadan akan,benimle konuşan seninle konuşan...Kalemim kımıldamazken,çığlık çığlığa zihnim,.Anlatamadığım duygularda kayboldum defalarca..Yolumuz var derken, hoşçakal dediğim insanlarla!

Sözcükler şakağıma dayandı yine, eli tetikte yazmazsam,söylemessem vuracak.Hadi hayırlısı!

Biliyorum söyledikçe rahatlamayacak zihnim.Yeni sözcükler üretecek,bitmeyecek yani bu girdap,sorun değil.Pişman da olabilirim ama inan şu suskunluğumun acısı kadar yanmaz canım.

Söyleyecek çok şeyi olanların susması ne zordur ahh! bilen bilir.Geleni yazıyorum,

gördüğünü oku bütünsüz,hesapsız,parça parça.Dağınık cümlelerim, imamesi sağlam ipi kopmuş tesbih misali.

O kadar çok şey saklıyor ki insan içine,içini açması zaman alıyor işte.Apaçık,sansürsüz dökülmek zor.Karakterlerin arkasına saklanmadan anlatabilmek olanı biteni, titretiyor ellerimi.Abartı gelebilir sana bu halim.Her duyguyu farklı yorumlayan insanoğlunun birbirini anlayamaması normal kızmam bu düşüncene.Sana göre,bana göre ile devam etmek cümleye,kolaylık sağlıyormuş fark ettim de.Artık bana göreye gelelim öyleyse ve sen sadece dinle,sana göre değil bana göre dinle bu kez.

Kalabalıkların içinde,her şey yolundayken yakalanıyorum derine attığım duygularıma.Çok saçma bir cümle,herhangi bir koku,tebessüm bir anda sıradanlığını kaybediyor,yapışıyor yüreğime nefes alamıyorum.Çok kısa anlara koca duygular sığdırabilir insan şaşırtmasın bu seni.Sonra o kısa anlar birikiyor ve o birikintiler çöküyor üstüme.Siniyor halime,tavrıma.O anlarda sorular,kalabalıklar,her şey herkes ağır geliyor ruhuma.Çok mu soyut anlatıyorum dersin?Ama söyledim somutlaştırmak zor geliyor yıllar sonra tabi bir de öykü karakterleri yoksa.Onları konuştururken kimisi sen oluyordun kimisi ben.Şuan sen ve ben iken somutluk da acıtıyor canımı soyutluk da.Anlatmanın zorluğu bu,ilk kez anlatan olmanın zorluğu.

Koca dünyaları var herkesin bana inat.İçini doldurmakta zorlanmıyorlar,o çoklukta da kaybolmuyorlar ne garip.Hoş biz de bulamamışız senle birbirimizi üstelik küçüktü dünyalarımız.Sıradan öykülerin öyle çalakalem yazılmış silik karakterleriydik güya biz.Silinmiş insanlar birbirlerinden güç alır,benim diyen kahramanların başaramadığını başarırdı okuduğum kitaplarda.Umudum buydu belki.Anladım ki silik olan sadece benmişim bu hikayede.Ben hep sanmışım, geç yüzleştim bu gerçekle.Sen hikayelerin parlak geleceği bense kayıp bugünüymüşüm görmemişim,görememişim.İnsan garip varlık.Sahipleniyor istemese de bir şeyleri,ders almıyor yaşadıklarından.Huy işte!Cümlelerimi sahiplenebiliyorum baksana hala.

Oysa biliyorum ki onlar da senin gibi sadakatsiz..Bana rağmen dökülüyorlar korkusuzca,canımı okuyorlar tıpkı sen gibi.Doğru duydun,canımı okudun!Sancılardan doğduysam bugün payın büyük.Minnettarım!

Sen yarınsın, yıllar sonrasısın,geleceksin ama biliyorum ki bana gelmeyeceksin.Gelmeni istemiyorum zaten yalnızca dinle beni kadın.Suskunluğumun dili çözülmüşken dinle!

İçimi yakan şeylerin küllerinden doğ sen de bugün.Bırak kaybolan ben olayım sözcükler arasında sen, sana gel bugün.Bilmeni isterim ki ben sana kanmayı seçtiğim de kurban etmedim duygularımı uğruna, yani katili sensin gibi arabeskliğe gerek yok,suçlu yok sadece sen ve ben varız.(Aslında bir dönem hep suçladım seni ve sana kanan beni.Ama bunu bilme sen)Ben sen de yıkadım kalbimi defalarca.Sakinliğinde arındım,sözcükler olmadan da konuşmayı öğrendim yanında.Safça tutkulardan bile utandım,yahu kirletmedim düşüncelerde bile seni.Her neyse! Biri kıracaktıysa bir gün o kalbi, sen kırmalıydın.Çünkü renkler içerisinde renksizdin o zamanlar.Sınırsızdın,özgürdün,aşktın be.Bilemezdim birgün bütün renklere bulanacağını ve herkes olacağını.Dedim ya sandım,umdum.Duymaz olduğunda sesimi,durmadığında hiç bir istasyonda nefes almak için,önem vermediğinde duygulara aldım kalbimi ellerinden(sandım ya da) ve sen fark etmedin gittiğimi.Siliktim diğerlerine olduğum kadar sana da demek ki.Sonra sen gittin!Sahi ilk ne zaman gittin?Belki de hiç gelmedin..

Masadan kalktı adam,içi yanıyordu.İhanet,nefret,vazgeçme,güvensizlik,suskunluk gibi duyguları tanıyordu belki ama yüzleşmeyle yeni tanışıyordu.O gittiğinde en çok dinlediği kaseti buldu kutular arasından.Pes etmeyecekti ve söyleyemediklerini söyleyecekti.Tek şarkılık bir vedaydı istediği.

Sen dünyaya giderken ben hiçliğe yol aldım.Dağlarda,mağaralarda herkesten uzakta değil; kalabalıklarda,hayata dahil her şeyde kısacası kaçmadan kimseden uzağa ama fark ettirmeden kimseye hiç oldum,hiçbir şey oldum ben.
 Zoruna gitmesin bu halim sakın senin de sonunda geleceğin yer koca bir hiç.Ama biliyorum ki sen kaçacaksın hayat yakana yapışacak ve tek tek o övündüğün renklerden arındıracak.Ta ki kendin olana kadar.Sancılar içerisinde mutsuzluğa doğacaksın her gün.Vicdanın susmayacak( tabi hala mevcutsa).
Önce bana acıdın şimdi kendine acıyorsun, sen hep acıyorsun da farkında değilsin haddin olmadığını.
Hadsizler arasındayken her şeyi haddi sanır insan,değil mi?
 Sana dair hayallerimi yıkarken de ardından bakarken de canım yandı be kadın.Ne sen açıklama yaptın ne de ben sorabildim hesabını yaşananların.Yutkundum içimde ki çığlığı,öfkeyi.Boğazımda düğümlendi her şey ve zaman aldı kabul etmek ihanetini.Düşünüyorum da bazen verdiğim değere değseydin belki bir çok kez ölmezdim ben,sonra bir ucundan tutunmak için hayata çırpınmazdım, kaybolmazdım bu denli.Ah be ne çok düşünüyorum ne çok umuyorum,değil mi?
Sen ruhumun yaması!Sen bir dönemin adı!Duyuyor musun şimdi beni?
Renksizliğinde öyle sıradan ama öyle güzeldin ki ara sıra aklıma geliyor o günler ve sana tekrar kanmak üzereyken yakalıyorum kendimi.Yaptığını hatırlatmak zorunda kalıyorum yüzsüz kalbime.(Kısa anlar neyse ki kısacık anlar.)
Yasaklıydın aslında sen kadın ama dün gece anladım ki affetmeliyim seni de kendimi de(zor olsa da).Nasıl anladığımı sorma neler anladığımı da.Hatta şuan ne anlattığımı da sorma lütfen. Toparlamıyorum cümlelerimi artık senin için.Soyutu somuta kattım ve sana bıraktım anlamları.Enkazını da al ve gerçekten git şimdi. Ha gitmeden son bir şey daha söylemeliyim sana,hazır mısın duymaya?
Seçimlerimizi yaşıyorsak hayatta bil ki ben seçtim seni ben! İşte şimdi vuruldun beyninden,değil mi?
Sen kimsin ki beni seçeceksin,vuracaksın diyorsun bana kadın,kendinden büyük öfkenle kıvranıyorsun karşımda.Peki bağıra çağıra son kez söylüyorum:
Ben HİÇİM!
Peki ya sen kimsin?
Hangi renksin?

Oturduğu sandalyeden kalktı adam.Karışıktı duyguları,sarsılmıştı ama tuhaf bir his vardı içinde.Tarifi  zor bir his.'Ben Hiçim' diye bağırdı yeniden.Dün gece karşısına çıkan genç çocuğa içinden teşekkür etti.'Ben bana kendim için lazımım!' dedi.Yazdığı mektubu öylece masada bıraktı ve zihninde aldığı bir çok kararla evden çıktı.Aradığı kaçış planını bulmuştu sonunda.

Sanmak ve kanmak insanın doğasında vardı ve adam bunu zamanla anlayacaktı..