Başlarken

Bir ucundan tutmak gerekiyor hayatın.Başka bir can yok elimizde avucumuzda.Kaybetmeden o şansı anlamlandırmalı her anı.Gülebiliyorken gülmeli,sevebiliyorken sevmeli.Yaşamalı sonuna kadar Yaşadım diyebilmek için!

''Yaşamak şakaya gelmez.
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın.!'' derken ne kadar da haklıydı Nazım Hikmet..

Peki ne yapmalı şimdi?

 Dostlar edinmeli en sağlamından mesela.Her kahveyi sohbetle tadlandırmalı o dostlar,yeni pencereler açmalı,fikrine ışık hayatına renk katmalı.Sesini duymadan yapamayanı da yıllarca konuşmayıp öylesine aradığında sitem etmeyeni de,sakini de deli dolusu da olmalı hayatında.Yoluna yoldaş,sessizliğine ses ve de sırdaş.Duana amin demeli içten,çıkarsız.Belki de en önemlisi sana senden çok inananmalı hem de sen inanmayı bıraktığında yani sana rağmen!

Eee sonra,

 Derin derin almalı nefesi değerini bilerek,değmeyenlere tüketmeyerek.Umursamadan bakışları dans etmeli,yağmurda ıslanmalı yalnızlığa aldırmadan ve yalnızken de eğlenebilmeli kimseye ihtiyaç duymadan.

Adım adım eritmeli buz tutan yürekleri,samimiyetle yıkamalı,sevgiyle donatmalı,affetmeli aslında dile kolay gönle ağır gelse de herkesi,her şeyi.Kendine özgür bir yaşam alanı oluşturmalı.Korkuların kokusunu iyi almalı, aklın iplerini salmalı...suçlayarak bir yere varılamayacağını anlamalı.Bağımlılık yapan her şeyden herkesten uzak durmalı.Çünkü,

 -Özgürlüğün feda edildiği her şeye zamanla veda edileceği unutulmamalı!

 Henüz zaman varken uğruna yaşanacak bir hayal bulmalı.Söz verip cesaret göstermeli ve tökezlediğinde kendine bir şarkıyla sarılmalı.

''Korkarak yaşıyorsan yalnızca hayatı seyredersin!''

Nerden başlamalı?

Cevabı herkesçe bilinen sorulardan biri bence bu.Hepimiz kendimizle değişime başlamamız gerektiğini biliyoruz da bilmek yetiyor mu? Kaç kere söz verip kendimize unuttuk sözümüzü, kapıldık hayatın koşuşturmacasına? Değişmek isteyip de kabul etmemiz gerektiğini söyleyenlere kanmamız ne kadar sürdü mesela?Engellere takılıp vazgeçtikçe inancımız tükenmedi mi?Başkalarının düşüncesini kendi düşüncemiz sanıp yanılmadık mı,canımızı da en çok bu yakmadı mı?

Dönüşüm samimiyetle hayatı sorgulayınca başlıyor belki de.Bizi durduran şeyin zihnimizde var olan vesveseler,senaryolar,olumsuz düşünceler  olması ne acı? Oysa o bu şu suçluyken ne de güzel cayabiliyorduk her şeyden.Hayat zor kabul et ve değiştirmeye uğraşma,istemediğin şeyleri yaşa gitsin öleceğiz zaten değil mi ?

Sonunda ölüm olduğunu,acıda dertte hatırlamayanlar,hergünü şikayetle,ona buna söverek  heba edenler sen hayatına anlam katmaya çabalarken sürekli tekrar ederler ne garip! Sen sorgularsın  hayatını,yalnış giden bir şeyler olduğunu anlarsın, ararsın hatayı, cevabı bulduğunu düşünüp kolları sıvarsın,hevesle anlatırsın yanındakilere,onlar ise donuk bir suratla''Boş işler bunlar  boooş,çok sorgulama mutsuz olursun!İş bul,evlen çoluk çocuğa karış anlarsın hayatı.Hele bi ev al,araba al bi dikili ağacın olsun... ''derler ve işte o an kırılırsa hevesin günün birinde aynı noktaya dönersin acıdır ki bu kez kimse yoktur yanında.Sağlam dost bu yüzden önemli değil mi ?

Geciken her çözüm daha büyük sorunlara gebedir ve insan birkez olsun sorgulamaya başlarsa kurtulamaz bundan malesef!

Değmez mi sancılara?Nerden bilebiliriz belki tersi daha güzeldir hayatın düzünden.Ters yüz edecek cesaret, buna yetecek nefes,pes etmeyecek yürek gerek bize!!

Son bir soru:Kimi suçlamalı?

Her söylenene kulak verip zihnimizi haklı çıkaran ve vazgeçen bizi mi,başaramayacağımızı kabul ettirmeye çalışanları mı?Ah bu biz!!Ne çok kanıyoruz,ne çok sanıyoruz,ne az kendimize şans verip ne çok vazgeçiyoruz!Öyleyse İnanç tohumunu kalbe atmalı ve yeşermesine izin vermeli.Ona buna inat,hırsla değil kendine rağmen sevgiyle sulamalı o tohumu.İşte o zaman hayat mucizeleriyle şaşırtmaya başlar,şükrün anlamını öğretir ve başlarsın dönüşmeye hayalindeki sana.Ne kendini suçla ne de hayatı sadece inan duygunun gücüne.Sabret,Şükret,Seyret!!

Özümüze renk gerek,hepimize içten bir söz gerek.

Dönüşüme cesaret gösteren her ruh bir gün mutlaka karşılaşacaktır..Görüşmek üzere !!